Andwaranaut
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
ANDWARANAUT – w mitologii nordyckiej i Sadze o Wölsungach, część skarbu karła Andwariego, w germańskiej Pieśni o Nibelungach nazywana Skarbem Nibelungów.
Charakterystyka
Pierścień Andwaranaut był jednym z wielu skarbów karłów, znanych z mitologii nordyckiej, na których skradzionych bądź odebranych podstępem, ciążyła klątwa.
Posiadacze
Kolejnymi właścicielami pierścienia byli karzeł Andwari, Hreidmar, jego syn Fafnir, Sigurd, ród Niflungów.
Historia pierścienia Andwaranaut
Pierwotnie należał więc Andwaranaut do karła Andwariego i spoczywał, strzeżony przez niego wraz z resztą skarbu, na dnie wodospadu Andwarafors. Jednak Loki zmusił karła do oddania skarbu a kiedy Loki zabrał i pierścień, który karzeł Andwari chciał zatrzymać dla siebie, Andwaranaut został przeklęty. Miał odtąd sprowadzać nieszczęście i zgubę na swoich kolejnych właścicieli.
Loki odał cały skarb Hreidmarowi jako okup za zamordowanie jego syna Otra. Nie długo jednak skarb pozostał w rękach Hreidmar. Pożądając pierścienia tylko dla siebie Fafnir zabił ojca i przemieniwszy się w smoka zaszył się gdzieś na pustkowiach. Następnie pierścień dostał się w ręce Sigurda, który namówiony przez swojego wychowawcę Regina, brata Fafnira, pokonał smoka w walce. Ostrzeżony przez Fafnira i ptaki Sigurd zabił Regina, który próbował zawładnąć skarbem.
Po śmierci, zamordowanego w skutek intrygi Brynhildy, Sigurda pierścień trafia do rodu Niflungów, w ręce braci jego żony – Gudrun – Gunnara i Högniego. Wokół przeklętego skarbu krążą jednak myśli, Atliego, męża Gudrun. By go zdobyć podstępem ma zamiar zamordować obu. Tymczasem pierścień Andwariego, owiniętym wilczym włosiem, wędruje wraz z ostrzeżeniem z rąk Gudrun w ręce jej braci. Ponieważ ci mimo wszystko przybywają na obiecaną ucztę i zostają zamordowani, Gudrun przyjdzie jednak pomścić ich śmierć, zabijając męża Atliego. Wraz z ich śmiercią pierścień gdzieś przepada.
Literatura
- Słupecki L. P., Mitologia skandynawska w epoce Wikingów, Kraków 2003.
- Kempiński A.M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
- Kempiński A., Ilustrowany leksykon mitologii Wikingów, 2003.
- Turowska-Rawicz M., i Sypek R., Mitologie świata. Ludy skandynawskie, Warszawa 2007.
- Edda Poetycka, Wrocław 1986.
- Sturluson S., Edda Prozaiczna, Sandomierz 2007.
(aut. Izabela Ozga)
