Lulek czarny
Z encyklopediafantastyki.pl
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
LULEK CZARNY — trująca roślina z rodziny psiankowatych znana także z historii kultury.
Nazwa
Lulek czarny, czyli hyoscyamus niger znany był w starożytności także jako pythanion, czyli smocze ziele oraz apollinaris, czyli ziele Apollina. Lulek czarny jest zwany także szalejem.Wygląd
Ta trująca roślina o żółtych kwiatach przyciągała uwagę swoim pięknym wyglądem.Charakterystyka
Obie wspominane wyżej nazwy nadane lulkowi czarnemu przez starożytnych Greków — apollinaris oraz pythanion — łączą go z wyrocznią delficką. Opary z suszonych ziół lulka czarnego wdychały tamtejsze kapłanki pełniące rolę wyroczni.Już w starożytności znano oszałamiające i zabójcze właściwości lulka czarnego. Przez lekarzy stosowany był w niewielkich ilościach do uśmierzania bólu. Uważano go za roślinę powodującą szaleństwo. Wreszcie był lulek czarny stosowany jako trucizna. Z czasem odkryto, że kiedy przyswajany jest przez skórę istnieje mniejsze ryzyko zatrucia.I tak w średniowieczu wraz z tojadem i belladonną wchodził w skład maści czarownic. Powodował uczucie lekkości, a kiedy wprowadzał w głęboki sen także halucynacje. Używano go także jako składnika eliksirów miłości. Słynną trucicielką używającą lulka czarnego była La Voisin (Catherine Deshayes), działająca we Francji na dworze Ludwika XIV, Króla Słońce.
Odurzające i halucynogenne właściwości lulka czarnego spowodowane są obecnością alkaloidów tropanowych to jest skopolaminy, hisocyjaminy oraz atropiny.
Literatura
- Mann J., Zbrodnia, magia i medycyna, Toruń 1996.
- Páez A. M., Historia trucizny, Warszawa 2015.
- Callejo J., Historia czarów i czarownic, Warszawa 2011.
