Zefir
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
Imię
Miano Zefira bierze się od greckiego słowa zephyros, oznaczającego właśnie wiatr zachodni. Z kolei zephyros powiązane jest z innym, greckim słowem zophos, oznaczającym zachód, mrok, ciemność.
Rodowód
Zefir był synem Eos oraz Astrajosa. Jego braćmi były trzy inne wiatry, Boreasz wiejący z północy, Notos wiejący z południa, wymienione przez Hezjoda w jego Teogonii oraz, znany z innych źródeł, Euros, wiejący ze wschodu, później południowego-wschodu. Miał również siostrę, Eosforos. Za jego rodzeństwo uchodziły także gwiazdy. Z jego związku z harpią Podarge przyszły na świat rumaki Achillesa, Ksantos oraz Balios. Miłość łączyła go z Chloris. Według niektórych źródeł za małżonkę miał Iris a owocem ich związku był Eros.
Miejsce
Zachód.
Wygląd
Zefir zwykł przybierać wygląd uskrzydlonego młodzieńca.
Charakterystyka
Zefir był zapowiedzią wilgotnej wiosny. Niósł wilgoć.
Na brzegu Okeanosa posiadł Zefir harpię, Podarge. Zazdrosny o względy Hiacynta skierował dysk, rzucony przez ukochanego Hiacynta, boga Apolla w stronę młodzieńca, powodując tym samym jego śmierć. Według jednej z wersji, to bóg wiatru zachodniego poniósł nowo narodzoną Afrodytę na wyspę Kyterę a potem na Cypr.
Kult
Zefir miał swój ołtarz w Atenach.
Literatura
- Graves R., Mity greckie, Kraków 2009.
- Grimal P., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 1997.
- Kempiński A. M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
- Schmidt J., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej”, Katowice 2006.
- Stankiewicz L., Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 2008.
- Kerényi, K., Mitologia greków, Warszawa 2002.
- Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury, Warszawa 2011.
- Zephyr, Online Etymology Dictionary [online], dostęp: 25 kwietnia 2015.
- Zephyr, Oxford Dictionaries [online], dostęp: 25 kwietnia 2015.
(aut. Izabela Ozga)
