Wacław Niezabitowski

Wacław Niezabitowski
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia,1886 Bejsce
Data i miejsce śmierci	19 października 1928 Warszawa
Narodowość	Polska

Wacław Niezabitowski ur. 18 grudnia 1886 w Bejscach w powiecie pińczowskim. Studiował malarstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1906-1907) i we Włoszech. Po niepowodzeniach artystycznych zajął się pracą nauczycielską. Był nauczycielem rysunku w Zagłębiu Dąbrowskim, współpracował z prasą lokalną publikując satyryczne wiersze i karykatury. W 1917, wraz z krytykiem Kazimierzem Czachowskim, redagował czasopismo „Lud Miechowski". W latach 1919-1920 służył w Wojsku Polskim. Od 1921 zatrudniony w „Głosie Pomorskim" na stanowisku redaktora, następnie w redakcji „Gazety Grudziądzkiej". W 1922 wydawał własny tygodnik społeczno-polityczny „Kresy Zachodnie". Współpracował z „Dziennikiem Lwowskim", „Polonią", „Rzeczpospolitą".

Jako prozaik debiutował książką Przez śniegi i pożogę (1912, 1924). Umarł 19 października 1928 w Warszawie.

Autor czterech powieści wykorzystujących motywy fantastyki naukowej: Ostatni na ziemi (Strzelczyk i Kąsinowski, W. 1928), Huragan od Wschodu (Strzelczyk i Kąsinowski, W. 1928), Skarb Aarona (Biblioteka Groszowa, W. 1929), Golfstrom (Rój, W. 1936).

Twórczość Wacława Niezabitowskiego mieści się w nurcie popularnej, sensacyjno-dydaktycznej prozy dwudziestolecia pozbawionej wartości literackich i podejmującej (zarazem trywializującej) filozoficzne założenia katastrofizmu, zmierzchu cywilizacji zachodniej (O. Spengler, W. Znaniecki, St. I. Witkiewicz i in.). W sposób nie przebierający w środkach wykorzystuje autor mechanizmy propagandowe, ostrzega przed niebezpieczeństwem najazdu ze Wschodu, kreśląc wizję silnej, niepodległej Polski, która w przyszłej wojnie potrafi stawić czoło najeźdźcy i raz jeszcze okaże się przedmurzem zachodniej cywilizacji.

Najbardziej znaną powieścią Niezabitowskiego (którego Kazimierz Czachowski określał mianem „polskiego Wellsa"), jest książka Ostatni na Ziemi, mówiąca o katastrofie przyrodniczej (wybuch wulkanów), wzmaganej poczuciem rozpadu więzi społecznych, wizją upadku cywilizacji i kultury. W totalnej zagładzie Ziemi, którą zalewa gigantyczna fala oceanu, ginie ostatni człowiek, Polak Jerzy Wyhowski, genialny wynalazca, twórca uniwersalnego hydroplanu „Ptak Nadziei". Cudowny wynalazek nie zdoła zapobiec katastrofie, która kładzie kres ludzkiemu istnieniu, a tragiczna śmierć polskiego inżyniera pogłębia pesymistyczną wymowę książki.

Powieści

• Ostatni na ziemi (Strzelczyk i Kąsinowski, W. 1928), fragment w Śniąc o potędze
• Huragan od Wschodu (Strzelczyk i Kąsinowski, W. 1928), fragment w Śniąc o potędze
• Skarb Aarona (Biblioteka Groszowa, W. 1929),
• Golfstrom (Rój, W. 1936).