Jacek Dąbała

Jacek Dąbała
Data i miejsce urodzenia	22 sierpnia,1959 Warszawa
Narodowość	Polska

Jacek Dąbała (ur. 22 sierpnia 1959 w Warszawie) - polski specjalista w zakresie mediów i literatury; profesor na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, kierownik Katedry Warsztatu Medialnego i Aksjologii w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Wydziale Nauk Społecznych KUL. Życiorys

Ukończył filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1983) i scenariopisarstwo w PWSFTViT w Łodzi (1989). Rozprawę doktorską obronił na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (1993); habilitacja w 2005 roku (UMCS).

Pracę w mediach rozpoczął po wygraniu konkursu na prezentera radiowo-telewizyjnego w 1987 roku. W latach 1987-1988 współpracował jako dziennikarz z różnymi redakcjami Radia Lublin. W latach 1989-2002 pracował jako redaktor w TVP S.A., w Oddziale w Lublinie. Prowadził „na żywo” wiele programów, poczynając od rozrywkowych i kulturalnych, a kończąc na studiach wyborczych. Był wydawcą i prezenterem programów informacyjnych i całodziennych. Realizował także reportaże, filmy dokumentalne, informacje do serwisów informacyjnych (newsy) i teledyski. Jest posiadaczem prezenterskiej karty ekranowej. Pracował także jako lektor przy rożnych produkcjach telewizyjnych. W latach 2002-2007 adiunkt w Zakładzie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej UMCS.

Od 1 października 2007 profesor KUL; ; od 2009 r. także profesor Społecznej Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania (Warszawa) na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna. Prowadzi zajęcia m.in. z zakresu szeroko rozumianej komunikacji medialnej (literatura-film-media). Jako badacz i wykładowca interesuje się aksjologią mass mediów, warsztatem dziennikarskim i gatunkami dziennikarskimi, teorią i praktyką creative writing, analizą dzieła medialnego, współczesną literaturą światową i polską, dramaturgią w komunikacji medialnej, teorią literatury, retoryką dziennikarską oraz sztuką autoprezentacji w telewizji. Wykładał m.in. na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (m.in. Studium Literacko-Artystyczne) i w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie.

Jest współautorem scenariusza do filmu „Młode wilki” (1995). Opublikował dziewięć powieści (m.in. „Telemaniak”, Prawo śmierci, „Pieszczochy losu”, „Diabelska przypadłość”, "Złodziej twarzy", "Ryzykowny pomysł" i "Największa przyjemność świata") oraz tragifarsę polityczną „Mechanizm”. Za powieść "Pieszczochy losu" otrzymał w 1997 Nagrodę Literacką im. B. Prusa. Uzasadnienie jury brzmiało: "za odwagę w podejmowaniu skomplikowanych problemów współczesności w konwencji ironiczno-groteskowej i znakomite opanowanie warsztatu pisarskiego". Napisał monografię wybitnego polskiego conradysty emigracyjnego („Wit Tarnawski jako krytyk literacki”) oraz opracował pierwszy w Polsce wybór tekstów krytycznych Tarnawskiego - „Uchwycić cel”. Opracował także „Antologię polskiej krytyki literackiej na emigracji 1945-1985”.

Jest autorem książki - w ramach retoryki dziennikarskiej - na temat sztuki pisania, pt. „Tajemnica i suspens. Wokół głównych problemów creative writing” (2004). Drugie wydanie tej książki, zmienione i uzupełnione, ukazało się pod tytułem: "Tajemnica i suspens w sztuce pisania. W kręgu retoryki dziennikarskiej i dramaturgii medialnej" (2010).

Opublikował podręcznik z dziedziny dziennikarstwa telewizyjnego, pt. "Warsztatowo-aksjologiczne mechanizmy tworzenia telewizji" (2011).

Problematykę warsztatowo-aksjologiczną w mediach (także w kontekście literackim) zarysował w książce "Horyzonty komunikacji medialnej" (2006). Artykuły i recenzje drukował m.in. w "Zeszytach Prasoznawczych", "Studiach Medioznawczych", „Tekstach Drugich”, „Pamiętniku Literackim”, „Ruchu Literackim”, „Więzi”, „Odrze”, „Kresach”, „Tygodniku Powszechnym”, „Twórczości”, „Rzeczpospolitej”, „Akcencie”, „Przeglądzie Powszechnym”, „Ethosie”, „Annales UMCS” i „W drodze”.

Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz członkiem Polskiej Akademii Filmowej.

Wydawnictwo storybox.pl wydało w formie audiobooków dwie jego książki sensacyjne: "Złodziej twarzy" (czyta: Włodzimierz Press) i "Ryzykowny pomysł" (czyta: Adam Ferency).

W 2008 ukazała się dziewiąta powieść (swinging thriller), pt. "Największa przyjemność świata", a w 2009 zmienione wydanie powieści „Diabelska przypadłość”.

Był autorem felietonów z cyklu "Podglądy medialne", w ramach programu publicystycznego "O co chodzi?" na antenie TVP Info. W latach 2008 - 2010 był komentatorem problematyki społeczno-polityczno-medialnej w Radiu Lublin. Komentuje problematykę medialną m.in. w „Rzeczpospolitej”, miesięczniku "Press" oraz telewizji "Polsat". W styczniu 2011 roku na antenie Radia Lublin została wyemitowana w odcinkach powieść pt. "Pieszczochy losu".

Powieści

• Prawo śmierci 1997

Źródło

• [1] wikipedia