Czerwony Karzeł
J.piszczek (dyskusja | edycje) |
J.piszczek (dyskusja | edycje) |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
==Opis== | ==Opis== | ||
[[Czerwony Karzeł]] powstał w 1991 r. jako ucieleśnienie marzeń o półprofesjonalnym, ogólnogiekaefowskim piśmie. | [[Czerwony Karzeł]] powstał w 1991 r. jako ucieleśnienie marzeń o półprofesjonalnym, ogólnogiekaefowskim piśmie. | ||
− | [[Krzysztof Papierkowski]] skrzyknął pod swe skrzydła sieroty po upadłych klubowych zinach oraz innych zapaleńców | + | [[Krzysztof Papierkowski]] skrzyknął pod swe skrzydła sieroty po upadłych klubowych zinach oraz innych zapaleńców. Zespół wystartował z tytułem, jakiego w historii polskiego [[fandom|fandomu]] jeszcze nie było. Kolorowa, kartonowa okładka (od 3 numeru oprawa książkowa – z grzbiecikiem), komputerowy skład, offsetowy druk oraz lekka formuła pisma i około 100 stron objętości miały zagwarantować sukces. |
W ciągu dziesięciu lat istnienia pisma ukazało się 16 numerów [[fanzin|fanzinu]], a w 1999 r., na [[Eurocon|Euroconie]] w Dortmundzie, uznano go za najlepszy [[fanzin]] w Europie. | W ciągu dziesięciu lat istnienia pisma ukazało się 16 numerów [[fanzin|fanzinu]], a w 1999 r., na [[Eurocon|Euroconie]] w Dortmundzie, uznano go za najlepszy [[fanzin]] w Europie. | ||
Linia 27: | Linia 27: | ||
Jedynymi wyjątkami były numery 6 (przygotowany i przetłumaczony na angielski przez Sławomira Wojtowicza wybór tekstów z [[Clapsa]] i poprzednich numerów CK) oraz 12 (antologia opowiadań SF&F wyróżnionych [[Nagrodą Literacką im. Janusza A. Zajdla]] 1990-1995). | Jedynymi wyjątkami były numery 6 (przygotowany i przetłumaczony na angielski przez Sławomira Wojtowicza wybór tekstów z [[Clapsa]] i poprzednich numerów CK) oraz 12 (antologia opowiadań SF&F wyróżnionych [[Nagrodą Literacką im. Janusza A. Zajdla]] 1990-1995). | ||
Nazwę fanzinu wymyślił Marek Michowski – spodobała się, bo była co najmniej trójznaczna: kojarzyła się z polityką, astronomią i fantasy. | Nazwę fanzinu wymyślił Marek Michowski – spodobała się, bo była co najmniej trójznaczna: kojarzyła się z polityką, astronomią i fantasy. | ||
− | + | ||
+ | Z założenia CK miał składać się z części publicystycznej związanej z [[fandom|fandomem]] i reszty, która miała się zmieniać z numeru na numer. Jednakże już od początku ukształtowały się pewne stałe działy [[fanzin|fanzinu]]: | ||
1. Od redaktora, czyli wstępniak pisany przez {Krzysztof Papierkowski|Krzysztofa Papierkowskiego]] – od 1. numeru. | 1. Od redaktora, czyli wstępniak pisany przez {Krzysztof Papierkowski|Krzysztofa Papierkowskiego]] – od 1. numeru. | ||
2. Cykl KLUBY [[Gdański Klub Fantastyki|GKF]] – od 1. numeru. | 2. Cykl KLUBY [[Gdański Klub Fantastyki|GKF]] – od 1. numeru. | ||
Linia 35: | Linia 36: | ||
6. Sodoma i Gomora – kącik stosunków z Czytelnikami – od 2. numeru. | 6. Sodoma i Gomora – kącik stosunków z Czytelnikami – od 2. numeru. | ||
7. Czerwony Karzeł poleca: – redagowany przez Marka Michowskiego, jako propozycja dla wydawców – od 2. numeru. | 7. Czerwony Karzeł poleca: – redagowany przez Marka Michowskiego, jako propozycja dla wydawców – od 2. numeru. | ||
− | + | ||
− | + | Od czasu do czasu pojawiały się inne działy, które istniały przez kilka numerów i znikały. Jednym z nich były zbiory recenzji [[Fanziny]] polskie, pisane przez [[Grzegorza Szczepaniaka]]. Po zawieszeniu wydawania CK, dział ten był przez wiele lat kontynuowany w miesięczniku [[Informator GKF]]. | |
− | + | ||
+ | Ponadto, zawsze, na ostatniej stronie (lub na 3. stronie okładki) podawane były aktualne dane o [[Gdański Klub Fantastyki|GKF]]: skład Zarządu i Komisji Rewizyjnej oraz wykaz Klubów Lokalnych i Działów. | ||
+ | |||
+ | Żartobliwym logo CK był śmieszny, zamaskowany karzełek-terrorysta, z pięcioramienną gwiazdą na czapce. Karzełka wymyślił [[Radosław Kleczyński]]. |
Wersja z 13:43, 12 lut 2012
Czerwony Karzeł | |
Rok powstania | 1991 |
INDEKS {{{indeks}}} | |
ISSN 1425-5952 |
Opis
Czerwony Karzeł powstał w 1991 r. jako ucieleśnienie marzeń o półprofesjonalnym, ogólnogiekaefowskim piśmie. Krzysztof Papierkowski skrzyknął pod swe skrzydła sieroty po upadłych klubowych zinach oraz innych zapaleńców. Zespół wystartował z tytułem, jakiego w historii polskiego fandomu jeszcze nie było. Kolorowa, kartonowa okładka (od 3 numeru oprawa książkowa – z grzbiecikiem), komputerowy skład, offsetowy druk oraz lekka formuła pisma i około 100 stron objętości miały zagwarantować sukces.
W ciągu dziesięciu lat istnienia pisma ukazało się 16 numerów fanzinu, a w 1999 r., na Euroconie w Dortmundzie, uznano go za najlepszy fanzin w Europie.
Swoistymi numerami monograficznymi były zbiory recenzji oraz prace licencjackie, magisterskie i doktorskie poświęcone szeroko pojętej fantastyce (Tolkien, Le Guin, horror, Zajdel, fantasy etc.). Ta seria szybko usamodzielniła się jako Anatomia Fantastyki (z radą programową składającą się m.in. z pracowników naukowych Uniwersytetu Gdańskiego).
W rezultacie CK występował w dwóch odmianach: – jako typowy magazyn, zawierający reportaże, opowiadania, recenzje, eseje, komiksy i grafiki. Obok autorów polskich (głównie klubowych) zamieszczane były również tłumaczenia autorów zagranicznych; – jako numery monograficzne, czyli pierwsze pięć wydań serii Anatomia Fantastyki.
Jedynymi wyjątkami były numery 6 (przygotowany i przetłumaczony na angielski przez Sławomira Wojtowicza wybór tekstów z Clapsa i poprzednich numerów CK) oraz 12 (antologia opowiadań SF&F wyróżnionych Nagrodą Literacką im. Janusza A. Zajdla 1990-1995). Nazwę fanzinu wymyślił Marek Michowski – spodobała się, bo była co najmniej trójznaczna: kojarzyła się z polityką, astronomią i fantasy.
Z założenia CK miał składać się z części publicystycznej związanej z fandomem i reszty, która miała się zmieniać z numeru na numer. Jednakże już od początku ukształtowały się pewne stałe działy fanzinu: 1. Od redaktora, czyli wstępniak pisany przez {Krzysztof Papierkowski|Krzysztofa Papierkowskiego]] – od 1. numeru. 2. Cykl KLUBY GKF – od 1. numeru. 3. Kartka do wyrwania – poezja – od 1. numeru. 4. Żółte kartki – mapy światów fantastycznych – redagowane przez Krzysztofa Papierkowskiego – od 1. numeru. Obecnie kontynuowane, od czasu do czasu, w Informatorze GKF. 5. Galery – galeria rysowników związanych z GKF– od 3. numeru. 6. Sodoma i Gomora – kącik stosunków z Czytelnikami – od 2. numeru. 7. Czerwony Karzeł poleca: – redagowany przez Marka Michowskiego, jako propozycja dla wydawców – od 2. numeru.
Od czasu do czasu pojawiały się inne działy, które istniały przez kilka numerów i znikały. Jednym z nich były zbiory recenzji Fanziny polskie, pisane przez Grzegorza Szczepaniaka. Po zawieszeniu wydawania CK, dział ten był przez wiele lat kontynuowany w miesięczniku Informator GKF.
Ponadto, zawsze, na ostatniej stronie (lub na 3. stronie okładki) podawane były aktualne dane o GKF: skład Zarządu i Komisji Rewizyjnej oraz wykaz Klubów Lokalnych i Działów.
Żartobliwym logo CK był śmieszny, zamaskowany karzełek-terrorysta, z pięcioramienną gwiazdą na czapce. Karzełka wymyślił Radosław Kleczyński.