Teodor Jeske-Choiński

Teodor Jeske-Choiński
Data i miejsce urodzenia	27 luty,1854 Pleszew
Data i miejsce śmierci	14 kwietnia 1920 Warszawa
Narodowość	Polska
Ważne dzieła	Po czerwonym zwycięstwie

Teodor Jeske-Choiński, pseud. M. Bogdanowicz, T. J. Orlicz, Pancerny, Habdank, Łada, Polikrates (ur. 27 lutego 1854 w Pleszewie (Wielkopolska), zm. 14 kwietnia 1920 w Warszawie) – intelektualista, pisarz i historyk, publicysta konserwatywny, krytyk teatralny i literacki. Jeden z czołowych teoretyków i propagatorów antysemityzmu w Polsce na początku XX wieku.

Był synem urzędnika sądowego Fryderyka Jeske i Franciszki z d. Choińskiej. Pobierał nauki gimnazjach klasycznych w Śremie i Poznaniu, gdzie w 1872 r. otrzymał maturę. Studiował inżynierię drogową na Politechnice we Wrocławiu, filozofię na Uniwersytecie w Pradze i literaturę w Wiedniu. W 1880 r. ożenił się z Ludmiłą z Mikorskich, kompozytorką i śpiewaczką. W latach 1880-1882 publikował stale w "Przeglądzie Tygodniowym", "Nowinach" i "Ateneum". W 1881 r. był prezesem Koła Polskiego oraz założycielem towarzystwa kulturalnego Ognisko Polskie. Po powrocie ze studiów zamieszkał w Warszawie, gdzie na krótko związał się ze środowiskiem pozytywistów. Od 1882 r. był członkiem kolegium redakcyjnego pisma Niwa. W połowie lat 80. XIX w. w wyznawanych przez niego poglądach dokonał się zasadniczy zwrot – stał się czołowym publicystą obozu młodych konserwatystów. W tym czasie podjął współpracę z pismami: "Słowo" , "Wiek", "Rola". Od 1889 r. przebywał w Paryżu. W latach 90. XIX w. redagował pismo "Wędrowiec". Od 1910 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie do 1914 r. redagował "Kronikę Powszechną". Przez kilka lat był także redaktorem popularnej serii wydawniczej Biblioteki Dzieł Wyborowych, która przybliżała polskiemu czytelnikowi dorobek prozaików polskich i zagranicznych. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Wiednia. Do Warszawy powrócił w 1915 r. Twórczość[edytuj]

Jeske-Choiński tworzył "w opozycji" do swego największego rywala (i osobistego przyjaciela zarazem), jakim był Henryk Sienkiewicz. Nie pisał "ku pokrzepieniu serc" i niewątpliwie większą wagę przywiązywał do zgodności treści swych dzieł z faktami historycznymi, ale po to, aby dać wyraz przywiązaniu do tradycyjnych i uniwersalnych wartości europejskich: dziedzictwa antycznego Rzymu, religii katolickiej i cywilizacji łacińskiej. Był autorem ok. 30 powieści, dramatów i nowel o tematyce historycznej i współczesnej. Ogólnoeuropejski wymiar twórczości Jeske-Choińskiego był uzupełnieniem twórczości Sienkiewicza, który skupiał się na wymiarze "narodowym".

Największą i nieprzemijającą wartość z jego literackiej spuścizny mają powieści historyczne, które przyniosły autorowi popularność. Był pisarzem, który podejmował tematy uniwersalne, chętnie sięgał do czasów starożytnego Imperium Rzymskiego, opisując walkę toczoną przez pierwszych chrześcijan ze stronnikami porządku rzymskiego, broniącymi swych starożytnych bogów. Pierwsza z nich to Gasnące słońce. Powieść z czasów Marka Aureliusza (1895), kolejna to Ostatni Rzymianie. Powieść z czasów Teodozjusza Wielkiego (1897). Żadna z tych powieści nie została przyjęta przychylnie przez krytykę. Przeciw autorowi wysuwano zarzut, iż wysławia w nich czcicieli bóstw pogańskich, a zwycięstwo chrześcijaństwa sprowadza do gry namiętności ludzkich, z pobudkami najpospolitszymi i najniższymi. Przeciwnicy nie dostrzegli tego, co było najważniejsze dla autora – zaakcentowania więzi łączących starożytną cywilizację antyczną z cywilizacją chrześcijańską. Poglądy[edytuj]

Jeske-Choiński był pisarzem, który jako pierwszy w literaturze Polskiej postawił tezę, że gmach cywilizacji europejskiej opiera się na czterech filarach: filozofii greckiej, prawie rzymskim, religii chrześcijańskiej i germańskiej instytucji królestwa. Rozważając zagadnienie upadku cesarstwa rzymskiego odrzucał pogląd w rodzaju "Rzym skończył się". Będąc miłośnikiem antyku, bronił opinii, że wraz z upadkiem pogańskiego Rzymu wypełniło się jego prawdziwe przeznaczenie, polegające na przechowaniu dawnego ładu trwałych grecko-rzymskich fundamentów, mających posłużyć następcom – nowym Rzymianom – do wzniesienia gmachu Europejskiej Cywilizacji Chrześcijańskiej.

Powieścią, która przyniosła Jeske-Choińskiemu międzynarodową sławę, była Tiara i korona (1900). To dwutomowe dzieło odtwarzało dzieje konfliktu, jaki w XI w. podzielił średniowieczną Europę: Papiestwa, reprezentowanego przez Grzegorza VII i Cesarstwa Henryka IV. Na stronach tej powieści uwidacznia się postawa autora, który dążył do obiektywnej i bezstronnej oceny obu stron. Wiele uwagi w swojej twórczości poświęcił on także innemu tragicznemu wydarzeniu z historii europejskiej – rewolucji francuskiej. Odzwierciedleniem jego historiozoficznych poglądów na ten temat była trylogia: Błyskawice (1907), Jakobini (1909) i Terror (1911), w której obnażał rozkład moralny ówczesnego społeczeństwa francuskiego i ohydę rewolucji. Została ona poprzedzona znakomitym studium o charakterze popularnonaukowym, zatytułowanym Psychologia Rewolucyi Francuskiej (1906). Autor głosił w nim pogląd o konstruktywnym wymiarze konserwatyzmu i potępiał jednocześnie wszelkie formy radykalizmu politycznego.

Jeske-Choiński nie ignorował w swej twórczości tematyki polskiej. Dowodem tego były powieści o tematyce współczesnej autorowi: Trzeźwi (1885), Narwańcy (1888), oraz historyczne: Po złote runo (1892), O mitrę hospodarską (1904) – powieść historyczna z XVI stulecia, której akcja rozgrywa się w realiach Rzeczypospolitej ostatnich Jagiellonów. Pisząc swe powieści, które, czego nie ukrywał, były wymierzone ideowo przeciw dominującym modom współczesnego świata (były one tłumaczone na wiele języków obcych i cieszyły się dużą poczytnością), podkreślając starą prawdę, że jeżeli życie społeczne przestaje opierać się o trwałe zasady moralne, to także prawo przestanie być przestrzegane, co w konsekwencji spowoduje upadek państwa. Przesłaniem powieści Jeske-Choińskiego była pochwała prawdziwego, zdrowego ducha Europy, przejawiająca się w podejmowanej tematyce, dotyczącej najważniejszych wydarzeń w dziejach cywilizacji: zwycięstwa chrześcijaństwa w starożytnym Rzymie, średniowiecznego konfliktu między Papiestwem a Cesarstwem, czy upadku porządku starej Europy spowodowanego przez rewolucję francuską.

Dorobek literacki Jeske-Choińskiego został przez XX w. krytyków literatury skazany na zapomnienie, ponieważ przeciwstawiał się on uznanym powszechnie trendom "postępowym" i współczesnemu mu modernistycznemu klimatowi końca wieku. Cały swój pisarski kunszt i zdolności poświęcił on w obronie tradycyjnych wartości, w których umiłowaniu był wychowany i którym pozostał wierny przez całe życie. Krytykował modernistyczną wizję nowego człowieka wyzutego z moralności i zobowiązań społecznych, odwracającego się od dziedzictwa kulturowego, religii i tradycji. Przemiany związane z epokami pozytywizmu i następującego po nim modernizmu chętnie porównywał do czasów upadku starożytnego Imperium Rzymskiego. Poglądy te znalazły odzwierciedlenie w studiach: Na schyłku wieku (1894), Rozkład w życiu i literaturze (1895) oraz Dekadentyzm (1905). Jako głęboko wierzący katolik, zwalczał przejawy dekadencji w życiu społecznym i obyczajowym, występował też stanowczo przeciwko rozwijającemu się ruchowi socjalistycznemu, czego wyrazem był m.in. pamflet utrzymany w konwencji antyutopii Po czerwonym zwycięstwie. Jako uznany krytyk i pisarz miał duże możliwości oddziaływania i jego głos był donośny.

Postawa Jeske-Choińskiego przysporzyła mu rzesze wrogów. Jego przeciwnicy obdarzali go inwektywami, z których "rzecznik klerykalizmu" i "herold obskurantyzmu" należały do najłagodniejszych. Pisarz dodatkowo naraził się krytyce, gdyż nie przestrzegał panujących w ówczesnej literaturze charakterystycznych dla niej standardów, bez kompleksów tworzył nie tylko dla polskich czytelników, lecz także dla obcych. Wiele lat później, w rządzonej przez komunistów Polsce jego pisarstwo również nie było dobrze widziane, a rozpowszechnione wówczas negatywne i z gruntu fałszywe sądy o nim ugruntowały się na tyle mocno, że mimo upadku systemu z powodzeniem funkcjonują dalej w niepodległej III Rzeczypospolitej. Jednym z przykładów tego jest fragment hasła biograficznego Jeske-Choińskiego z Wielkiej Encyklopedii Multimedialnej, opracowanego na podstawie Słownika Encyklopedycznego – Język polski, autorstwa Elżbiety Olinkiewicz, Katarzyny Radzymińskiej i Haliny Styś (Wyd. "Europa", Warszawa 1999)

Dał się poznać jako nieprzejednany obrońca poglądów zachowawczo-klerykalnych, nie akceptował żadnych zmian w literaturze, sztuce czy obyczajach, jego pogląd na świat miał wszelkie znamiona katastrofizmu.

Teodor Jeske-Choiński był również autorem katastroficznej powieści przyszłościowej Po czerwonym zwycięstwie (I. Fiszer, W. 1909), ukazującej triumf systemu komunistycznego na ziemiach polskich i jego powolne samounicestwienie, wynikające ze sprzeczności głoszonych zasad i podejmowanych działań.

Twórczość fantastyczna

• Po czerwonym zwycięstwie

Inna twórczość

• Tiara i korona (1900)
• Błyskawice (1907)
• Jakobini (1909)
• Terror (1911)
• Trzeźwi (1885)
• Narwańcy (1888)
• Po złote runo (1892)
• O mitrę hospodarską (1904)