Pieśni Umierającej Ziemi

Wersja z 14:10, 20 sty 2012

Pieśni Umierającej Ziemi antologia Songs of the Dying Earth
Język oryginału	angielski
Forma	antologia
Wydawca	Solaris
Przekład	różni
Autor okładki	Tomasz Maroński
ISBN 978-83-7590-062-0
Kupisz w: Solarisnet.pl

Opis

Wybór znakomitych opowiadań, osadzonych w świecie Umierającej Ziemi stworzonym przez Jacka Vance'a, a zebranych porzez George'a R.R. Martina i Gardnera Dozois. Jest wspaniałym hołdem dla Jacka Vance'a złożonym przez najwybitniejszych amerykańskich i brytyjskich pisarzy.

Zawartość

• Jack Vance - wstęp
• Dean R. Koontz - podziękowanie dla pana Vance'a

Pisarze o antologii

Świat stworzony przez Vance’a może konkurować ze Śródziemiem Tolkiena i Erą Hyboryjską Roberta E. Howarda jako jedna z najbardziej niezapomnianych i wpływowych krain. Poruszyła mnie również poetyka języka Vance’a (nie wspominając o tym, jak bardzo wzbogaciła mój zasób słownictwa!). Jego dialogi z kolei były tak figlarne, wytrawne i dowcipne, że do tej pory nie mogę się ich naczytać. Jednakże to jego bohaterów pokochałem najbardziej. T’sain i T’sais, Guyala ze Sfere, Turjana z Miir… no i oczywiście Liane’a Wędrowca, którego spotkanie z Chunem Nieuniknionym prawdopodobnie pozostanie moim ulubionym opowiadaniem fantasy.

Vance kazał nam czekać szesnaście lat na drugą książkę o Umierającej Ziemi, ale do czasu publikacji „Oczu Nadświata” miałem już w zwyczaju rzucać się na każdy utwór jego autorstwa, gdy tylko pojawiał się w księgarniach. Z zaskoczeniem odkryłem, że druga książka w niczym nie przypomina pierwszej. Tym razem Jack pokazał nam zupełnie inne oblicze stworzonego przez siebie świata, przedstawiając Cugela Sprytnego, tak amoralnego i pozbawionego skrupułów drania, że Harry Flashman wygląda przy nim jak Dudley Doskonały. Jak można kogoś takiego nie pokochać? Inni czytelnicy najwyraźniej podzielali mój entuzjazm, sądząc po tym, ile razy Cugel powracał. Łajdak zawsze sobie poradzi. George R.R. Martin

Co jakiś czas zauważam w swoich tekstach vansowskie zdanie, co zawsze niezmiernie mnie cieszy, ale nie jest to autor, którego kiedykolwiek ośmieliłbym się imitować. W ogóle uważam, że jest nie do podrobienia. Jest bardzo niewielu pisarzy spośród tych, których uwielbiałem w wieku trzynastu lat, do których prawdopodobnie powrócę za lat dwadzieścia. Jacka Vance’a będę czytał wciąż od nowa już zawsze. Neil Gaiman

Książkę Jacka Vance’a znalazłem podczas szkolnej wycieczki do biblioteki, kiedy miałem dwanaście lat, i tak mnie oczarowała, że zacząłem czytać opowieści o umierającej Ziemi. Jako nastolatek uwielbiałem aspekt przygodowy i dziwaczną wyobraźnię. Gdy dorosłem, moje uwielbienie dla Vance’a nie zmalało, gdyż znajdowałem w tych opowieściach tyle nowych elementów, których nie dostrzegłem wcześniej. Na przykład Cugel to postać, która robi wszystko, by przetrwać w mało przyjaznym świecie. Sprawia to, że jest on bardziej antybohaterem niż bohaterem, gdyż jego działania mogą być moralnie podejrzane. Czasem posuwa się nawet do nieuzasadnionego okrucieństwa. Nie zawsze uznajemy go za odrażającego, ale tylko dlatego, że otaczają go podobne mu zbiry: zawsze znajdzie się ktoś gorszy, komu kibicujemy jeszcze mniej chętnie. Jeff VanderMeer

Opowiadanie Vance’a wywarło na mnie największe wrażenie, zwłaszcza opis dekadenckiego dworu księcia Kandywa Złotego i nieustannie wściekła antybohaterka T’sais. Zachwycił mnie język Vance’a, pełen archaizmów, które rosły w jego opowiadaniach jak dojrzałe winogrona, i nawiązywanie do innych miejsc i ludzi z Umierającej Ziemi, bez objaśniania, o co chodzi, więc moja wyobraźnia musiała się ostro zmagać z próbami narysowania ich. Kage Baker

Najbardziej niepodobne do czegokolwiek innego były utwory Vance’a, w których magia dziwnie stapiała się z supernauką. Okrutnie i niezwykle realistycznie obnażały ludzką naturę, łącząc to z niezwykle staranną i cierpko ironiczną pretensjonalnością eleganckiego do przesady języka. To było niezapomniane połączenie. Jack Vance pozostaje autorem, dla którego zawsze znajdę chwilę, by wciąż od nowa czytać jego teksty. Umierająca Ziemia będzie żyć dla mnie wiecznie w lśniącym skarbcu wyobraźni: dla mnie ta oaza na zawsze pozostanie zielona. John C. Wright

Kolega zmusił mnie do wybulenia kosmicznej sumy, czyli, jeśli dobrze pamiętam, 75 centów (plus podatek!) na egzemplarz Umierającej Ziemi Jacka Vance’a w limitowanym wydaniu Lancera w miękkiej oprawie. Byłem przerażony. Książki w miękkiej oprawie kosztowały wówczas pięćdziesiąt, góra sześćdziesiąt centów. Ale okazało się, że nie wydałem tej kasy na darmo, o nie. Tamtego egzemplarza już nie mam, jak i kilku kolejnych wydań, bo czytałem je w kółko, sam nie wiem, ile razy. Wciągnąłem się od pierwszej strony. To była intelektualna amfa. Nie potrafię się uwolnić od tego uzależnienia, tak jak nigdy nie pozbyłem się typowego marzenia nowicjusza, by stworzyć „coś takiego jak…”. Każdy autor czuje coś takiego w związku ze swoimi ulubieńcami, którzy przecierali szlaki przez jary i gęstwiny literackiej Przełęczy Cumberland. Jednym z najbardziej emocjonujących przeżyć w mojej karierze pisarskiej było zaproszenie do udziału w tym projekcie. I tak, po raz pierwszy od dwóch i pół dekady, napisałem tekst w hołdzie jednemu z wielkich, którzy zwabili mnie na to poletko. Glen Cook

Powieści Jacka Vance’a zawsze przenosiły mnie do dziwnych światów pełnych barw, języków i zwyczajów, jednak wtedy po raz pierwszy zrozumiałem, dlaczego tak było. Nie bez powodu co jakiś czas musiałem sprawdzać znaczenie słów w słowniku. Nie bez powodu Jack Vance wymyślił niektóre słowa. Byron Tetrick

Powieści i opowiadania z cyklu o Umierającej Ziemi to awanturnicze przygody w najczystszej formie, które charakteryzują liczne wędrówki i szybkie tempo. Odbijają się w nich echem nie tylko „Opowieści z tysiąca i jednej nocy”, ale również dowcipnie ponure „Podróże Guliwera”, o wizjach Miltona i Blake’a nie wspominając. Vance zdaje się naprawdę sięgać do średniowiecznych umysłów w fantastycznej otoczce: w jego utworach świat może skończyć się w każdej chwili, a bajkowe stwory i potwory żyją obok grzesznych, egoistycznych i (rzadko) uduchowionych ludzi. Pośród jego opowieści można znaleźć zarówno te niezmiernie zabawne, jak i uwodzicielsko piękne, a także szokująco brutalne (choć bardzo schludnie zaprezentowane). Jeżeli zaś chodzi o czarny humor, skłonna jestem uwierzyć, że to Vance go wynalazł. Tanith Lee

Vance nadal pozostaje jaskrawą nicią w gobelinie pisarzy, których dzieła zdarzyło mi się czytać. Przypuszczam także, że to z jego powodu spędziłam raz całe lato pisząc (bardzo złe) opowiadania fioletowym atramentem. Elizabeth Moon

Umierająca Ziemia to w najdrobniejszych szczegółach przemyślane dzieło czystej wyobraźni. Przemówiło do mnie ponownie (gdy byłem w kiepskiej formie) po latach i będzie przemawiać do ludzi, jak długo będą czytać książki. I za każdym razem, gdy przeczyta ją ktoś nowy, będzie to inna książka. Czy można chcieć więcej? Howard Waldrop

Minęło dużo czasu od pierwszej lektury Umierajacej Ziemi. Poznałam dzieła wielu innych pisarzy fantasy i SF, które podobały mi się, zachwyciły mnie, lub wzbudziły we mnie zazdrość. Moje poglądy stawały się coraz dojrzalsze. Ale uczucie zdumienia i zachwytu, jakie wzbudzały we mnie dzieła Jacka Vance’a pozostaje tak silne, jak dziesiątki lat temu. A kiedy ktoś mnie pyta (jak to zwykle pisarza), jacy autorzy wywarli na mnie wpływ, kilka nazwisk przychodzi mi do głowy, ale zawsze jako pierwszy i ostatni wyskakuje Jack Vance. Paula Volsky