Eos
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
EOS — w mitologii greckiej bogini jutrzenki, jej odpowiednikiem w mitologii rzymskiej była Aurora.
Rodowód
Eos należała do pierwszego pokolenia bogów. Była olbrzymką, tytanką, córką Hyperiona oraz Tei. Jej bratem był Helios, a siostrą Selene. Więzy małżeńskie łączyły ją z Astrajosem, a wśród jej kochanków byli Ares, olbrzym Orion, a także liczni śmiertelnicy jak Kefalos i Titonos. Z Astrajosem doczekała się czterech wichrów o imionach Zefir, Notos, Boreasz oraz Euros a także gwiazdy porannej Eosforos i innych gwiazd. Z Titanosem doczekała się synów Emationa oraz Memnona.
Miejsce
Jej porą był świt, jutrzenka.
Wygląd
Opisywana jako różanopalca Eos była właścicielką wozu, zaprzężonego w dwa rumkami.
Charakterystyka
Eors przygotowywała niebo na przybycie Heliosa, otwierając o świcie bramy.
Bogini słynęła ze swoich licznych romansów. Została niejako skazana na miłość przez Afrodytę, która zemściła się za związek Eos z Aresem.
Znana jest historia Eosa i Titanosa. Dla tego ze swoich kochanków Eos wyprosiła nieśmiertelność od ojca bogów, Zeusa, ale zapomniała poprosić o młodość. Eos zamknęła, starzającego się Titanosa w swoim pałacu. Na koniec zamieniła go w cykadę.
Nieśmiertelny los czekał również ich syna, Memnona, którego Eos darzyła szczególną miłością. Po tym, jak poległ pod Troją Eos wybłagała dla niego nieśmiertelność u Zeusa i wzięła ciało syna w ramiona, unosząc go z pola bitwy.
Literatura
- Graves R., Mity greckie, Kraków 2009.
- Grimal P., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 1997.
- Kempiński A. M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
- Schmidt J., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Katowice 2006.
- Stankiewicz L., Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 2008.
- Kerényi, K., Mitologia greków, Warszawa 2002.
- Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury, Warszawa 2011.
- Szyjewski A., Symbolika kruka. Między mitem a rzeczywistością, Kraków 1991.
(aut. Izabela Ozga)
