Chimera
LEKSYKON FANTASTYKI | |
fiction |
Chimera bierze swoją nazwę z greckiego słowa chímaira, oznaczającego kozę. Podobnie jak Cerber, Sfinks czy Hydra przyszła na świat ze związku dwóch potworów Tyfona i Echidny.
Chimera zamieszkiwała tereny Karii, otoczona względami i opieką panującego wtedy na tamtych terenach króla. Nawiedzała również sąsiednie królestwo, mianowicie Lykię. Homer opisywał ją jako monstrum o głowie lwa, tułowiu kozy i ogonie węża. Hezjod uzupełnił te szczegóły o trzy głowy. Miały one wyrastać z każdej części ciała chimery po jednym. Miał więc potwór ten odpowiednio lwią paszczę, głowę kozy a na końcu ogona łeb węża.
Chimera była nadzwyczaj silna i śmiertelnie niebezpieczna. Ziała również ogniem. Zasłynęła z napadów na królestwo Lyki, które doszczętnie pustoszyła nie tylko swoim oddechem, ale także napadami na żywy dobytek.
Chimerę pokonał heros Bellerofont na prośbę króla Lyki. Udało mu się tego dokonać dzięki pomocy Pegaza. Zabójczy dla Chimery okazał się jednak ołów. Heros umieścił jego kawałki na ostrzach włóczni, którymi następnie przeszył bestię. Rozżarzony metal stopił się od jej oddechu, tym samym raniąc ją śmiertelnie.
Literatura
- Jöel Schmidt, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Katowice 2006.
- J. Sherman, Storytelling. An Encyclopedia of Mythology and Folklore, Nowy York 2011.
- W. Kopaliński, Wielki multimedialny słownik Władysława Kopalińskiego [CD-ROM].
- Encyclopedia Mythica, dostępne[on-line] http://www.pantheon.org/.
- Encyclopedia Britannica, dostępne [on-line] http://www.britannica.com/.
- J. L. Borges, Zoologia fantastyczna, Warszawa 1983.
- P. Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Warszawa 2009.
- G.M. Eberhart, Mysterious Creatures. A Guide to Cryptozoology, Santa Barbara 2002.
- J. March, Cassell's Dictionary of Classical Mythology, Nowy Jork 2001.
- A. Z. Kronzek, E. Kronzek, Księga wiedzy czarodziejskiej, Poznań 2008.
(aut. Izabela Ozga)